Over hoe er niets gebeurt, Wanneer je constant tussen de lijntjes kleurt. Een donker licht verlicht zachtjes mijn bureau, terwijl zij de zwarte schaduw van mijn scherm met geweld op het oppervlak werpt. Een leegte. “En toen was er licht”, maar niet voor iedereen, en ook niet overal evenveel. Feitelijk is er alles bij elkaar niet eens zoveel licht, en dan zijn er ook nog mensen die volledig in het duister tasten. Ik hoor het tikken van de toetsen – of meer van mijn vingers op de toetsen en van de toetsen op wat zich daaronder bevindt –, en vind het een fijn geluid. Het vult de leegte, dempt de pijn, door minder stil te zijn. Plotseling word ik bevangen ...
Lees meer...

De dingen Een grijs dat alle straten kleurt, het potlood, zonder keuze, in mijn hand De tekening van wat nooit gebeurt, of ooit gebeuren zal, of kan Een grijs dat in de zwarte nacht, de hemel van de daken scheidt; Het grijs waarin de wereld zonder kleur, in alle rust een eigen kleurrijk leven leidt De dunne lijn, het onderscheid dat ons bepaalt, Waardoor de zin van leven wordt verwoord - En het in woorden, ons bestaan vertaalt - Aston. E ...
Lees meer...

Nog twee weken. Het ging zo snel. Over 13 dagen zal ik al mijn werk af hebben. Alles lijkt tegelijk te komen. Twee essays, een practicum, een verslag, twee examens, en een take-home exam. Nog tientallen uren om honderden pagina’s te lezen en duizenden woorden te schrijven. Over 13 nachten zullen ze slechts vage herinneringen zijn. Fait accompli. Dan wel; niet nu. Nu weet ik het nog even niet. Hoe ik dit ga overleven. Tuurlijk had het allemaal makkelijker gekund. Maar uiteindelijk is makkelijk saai. Wanneer je niets uit het verleden betreurt, ben je nergens fout gegaan. Wanneer je niet fout bent gegaan, zit je nog op het goede pad. Ik weet nog niet hoe, maar ik ga dit weer ...
Lees meer...